De wens ontmaskerd te worden
“Ergens hebben we allemaal een wens ontmaskerd te worden,” zei executive coach Petra de Bruijn ooit tegen me. Meteen voelde ik hoe dit resoneerde: ook ik wilde blijkbaar ontmaskerd worden.
Toch was de klap er een paar weken later niet minder om. Toen een van onze coaches tegen me zei: “Er lijkt bij jou iets gaande rond het thema zie me wel/zie me niet.”
Een klap als een pan tegen mijn kop.
Ik voelde namelijk dat het waar was. Én hoe onterecht ik het vond.
Twee minuten eerder had ik immers vol vuur 721 wetenswaardigheden over mijn systeem (gezin) van herkomst in een presentatie van 5 minuten willen stoppen! Hoezo niet gezien willen worden?
Zie me wel, zie me niet
Overigens had ik wel bedacht dat het nogal krap kon worden met die 721 dingen. Maar daar zou ik dan wel “een draai aan geven”. Zo deed ik dat immers altijd.
Dat ik na 4 minuten presenteren ontheemd zou staan te huilen, was dus nieuw voor me. En quite frankly: een bizarre ervaring. Temeer omdat ik van buiten stond te huilen, maar van binnen helemaal niet. Ik voelde me een woeste draak die heel die trainingszaal had willen opvreten. Wat nou: zie me wel, zie me niet??
(Tipje van de sluier: da’s wel een aardig signaal van een getroffen pijnpunt.)
De intimiteit van kiezen
Zo was die presentatie het eerste signaal dat ik moest leren kiezen. En in mijn coachopleiding begonnen de thema’s zich te vervlechten: gezien worden had iets te maken met kiezen.
In eerste instantie leek het me vreselijk saai, dat kiezen. Maar al gauw werd voelbaar: écht kiezen is juist enorm spannend!
Ik kon me niet langer verschuilen achter 721 nuances. Ik moest kleur bekennen en mezelf écht laten zien. Inclusief de kans daar flink op afgewezen te worden. En de volle zekerheid hierbij schuld te maken aan dat befaamde systeem van herkomst. (Want ja, ik heb die gekkigheid natuurlijk niet van een vreemde.)
Van binnen naar buiten
Maar kiezen levert ook wat op. Want waar het masker afgaat, kan gezien worden. Oók op de gebieden waar je je eerder een roepende in de woestijn voelde. Of eigenlijk: juist daar.
Dit gebeurde ook bij mij. Ik werd gezien op gebieden waar ik al mijn hele leven sta te roepen.
En dat niet alleen: ik voelde me meer gezien omdat ik mezelf meer ging zien. Want dat bleek de crux: ik moest éérst mezelf beter in beeld krijgen. Mezelf zien.
Dit betekende ook: mijn eigen gevoelens toelaten achter alle nuances. En in de kern durven gaan staan, van dat wat in mij wordt aangeraakt.
Zo leerde ik steeds beter te bewegen van binnen naar buiten. Eerst wonen in mezelf, en dan pas de deur openzetten.
Tantra: de ultieme test
In een cursus tantra voor vrouwen doorleefde ik dit gegeven tenslotte van top tot teen. En wat een sensatie! Want de opdracht vond ik heel intiem: elke vrouw moest 4 x dansen voor slechts één andere vrouw.
In eerst instantie ging dit van buiten best aardig. (Je zou kunnen zeggen: ik gaf er een leuke draai aan.) Maar van binnen voelde ik me ontzettend ongemakkelijk.
En al duurde het even: tegen dans 2 had ik dit ook aan mezelf toegegeven.
Een lijf vol ongemak
En toen gebeurde het: met dat lijf vol ongemak besloot ik me radicaal te richten op mijn binnenwereld. En van daaruit de beweging te laten ontstaan. Wat een spanning golfde er door me heen, dear lord. En toch voelde ik ook direct een bepaalde stevigheid.
Het thuis zijn gaf me wortels, en ik kon rusten in mezelf.
Als proef op de som kwam dans nummer 3: een sensuele tango. En voor me zat een nieuwe vrouw. Van begin tot eind probeerde ik van binnen naar buiten te dansen. Soms raakte ik afgeleid. Maar het grootste deel was ik daar: zichtbaar van binnenuit.
Een zinderende ervaring.
Na afloop ademde de vrouw tegenover me diep uit. Haar ogen hadden al die tijd naar me gekeken. “Wauw…” fluisterde ze. “Wat was dit ongelooflijk mooi.”
Ik voelde me gezien tot diep in mijn kern. En besefte: zo kan het dus zijn, als ik mezelf laat zien.
