“Hi Anne, jouw afspraak is er!”
Een appje van onze office-manager.
Chips. Een coachafspraak? Nu?
Ik ben net thuis, klaar om mijn laatste to-do’s weg te werken. Dit stond toch niet in mijn agenda? Snel check ik mijn telefoon. Weg. Verwijderd. Maar de afspraak staat wel degelijk. In míjn planning niet, maar wél in die van mijn coachee.
Even flitst de gedachte door mijn hoofd: Zal ik het afzeggen?
Want ik ben niet voorbereid. Waar waren we ook weer gebleven? Wat ga ik doen?
Tot de volgende zin van een van onze trainers me invalt:
“Het is de kunst om te coachen met lege handen.”
Ik adem diep in.
Dat is precies wat me nu te doen staat. Er zijn zonder plan. Met aandacht, aanwezigheid en vertrouwen. Werken met wat er ís, in plaats van wat ik had willen voorbereiden.
Als ik aankom bij School voor Coaching zie ik een ontspannen man. Mijn coachee zit klaar, de koekjes en chocolaatjes zijn aangebroken. Ik pak een kop thee en we beginnen.
Wat ontstaat is geen rommelig gesprek. Integendeel. Het wordt een van de krachtigste sessies die ik in tijden heb begeleid. Het thema dat boven komt drijven? Zichtbaar zijn. Hoe toepasselijk. 😉
Mijn coachee vertelt namelijk vol bravoure over de stappen die hij heeft gezet. Tot dat ene moment. Zijn houding verandert, hij zakt wat onderuit en zijn stem wordt zachter. Waarop ik inbreng: ‘Het voelt alsof je verdwijnt.’
Kort daarna duiken we dieper. We onderzoeken waar zijn allergie voor dominante mensen vandaan komt. Waar hij zichzelf klein maakt. Hoe hij zich laat wegdrukken uit zelfbescherming. En hoe hij daar vandaag een andere keuze in kan maken.
Juist in mijn lege handen, vond hij ruimte.

Bij School voor Coaching geloven we dat je als coach niet je methodes, modellen of draaiboeken vooropzet als belangrijkste instrument, maar jezelf.
Dit vraagt moed. Aanwezig durven zijn (ook als je het even niet weet), kunnen vertrouwen op de kracht van contact en écht luisteren. Niet om te helpen of te fixen, maar om te ontmoeten.
Daarin zit het vakmanschap. Daarin zit de magie.