Sophie Zeestraten was vijf toen haar moeder wegging om nooit meer terug te keren.
Dit is de indringende ondertitel van een bijzondere nieuwe autobiografie, Moederziel. Het boek vertelt over de zoektocht naar de achterkant van de verhalen die Sophie zijn verteld en de illusies waarin ze zelf is gaan geloven om de schok van verlaten worden te overleven. Het is het verhaal van een succesvolle, mooie en slimme carrièrevrouw met een fijn gezin die compleet vastloopt rond haar veertigste levensjaar. Een burn-out dwingt haar om onder ogen te zien dat ze niet gelukkig is en compleet vastgelopen in haar streven om in alles perfect te zijn. In haar boek citeert Sophie een uitspraak van Andrew Solomon: ‘When we are ashamed, we can’t tell our stories. And stories are the foundation of our identity.’ Deze uitspraak gaf haar de moed om op zoek te gaan naar haar eigen verhaal. Ze had zich haar hele leven geschaamd voor haar moeder en zichzelf.
En zo begint Sophie schoorvoetend aan het reconstrueren van haar levensverhaal, en dat van haar ouders en gezin van herkomst. Gelukkig blijken er veel brieven, dagboeken en getuigen te zijn die hun verhaal over deze tragische geschiedenis met haar willen delen. Het begin van een innerlijke reis waarin de pijn eindelijk loskomt. Sophie besluit uiteindelijk om haar moeder en haar vader te vragen hun verhaal met haar te delen in brieven, waarmee een bijzondere en bevrijdende briefwisseling op gang komt. De relatie met haar vader verbetert en het contact met haar moeder kan worden hersteld.
Maar het belangrijkst is de oogst voor haarzelf. Ze ontdekt hoe diepgeworteld de ontkenning en schaamte over het vertrek van haar moeder zat, waardoor ze haar verhaal verborgen hield. Uiteindelijk kan Sophie concluderen: dit is mij overkomen, maar het is niet wie ik ben. Pas toen ze haar eigen gevoelens en zorgen over imperfectie en burn-out durfde te delen, kwamen anderen ook met hun verhalen en constateert ze: ‘De verbinding die ik mijn hele leven heb gezocht, had al die tijd voor het oprapen gelegen.’ Om te eindigen met de hartenkreet: “God, wat had ik graag gewild dat iemand vroeger aan mij had gevraagd: hoe gaat het eigenlijk bij jullie thuis zo zonder moeder?” Zonder genoegen te nemen met mijn ‘prima’. En wat had ik dat ook mijn kinderen gegund, en mezelf als ouder. Dat er iemand had aangebeld en gevraagd: "Goh, ik hoor je vaak schreeuwen tegen je kinderen, kan ik je misschien ergens mee helpen?" Zonder oordeel, maar om te helpen oplossingen te vinden.
Het boek Moederziel laat zien hoe je uit je eigen ‘verhalen en illusies’ kunt komen en het fundament van je leven kunt bevrijden - om zo de verbindingen met jezelf en anderen te herstellen. Door de verhalen van ouders en grootouders te begrijpen en zelf hulp te zoeken, worden we liefdevoller naar onszelf en anderen. En zoals Sophie stelt: "Het is niet de inhoud van de beerput waar we aan lijden, het is slechts de deksel. Til hem op en ga het aan. Vat moed en kijk achterom." En ik wil daar graag aan toevoegen: laten we allen de schaamte voorbijgaan en elkaar oprechte vragen stellen, over hoe het werkelijk gaat en of we iets kunnen betekenen. Want door liefdevolle verbindingen en contacten veranderen we onze eigen geschiedenis, leefwereld en onze toekomst. Een boek over hoop voor iedereen die op zoek is naar de moed en mogelijkheden om zijn of haar ‘lasten’ te verlichten.
Ans Tros
Sophie volgde de Leergang Coaching voor Professionals bij SchoolvoorCoaching en heeft nu een eigen praktijk in Den Haag.
Zie ook: coachingbysophie.nl/boek
