Merel en ik hebben wel een beeld bij de verdeling van de taken; toch spreken we ons op dat moment niet uit. Als ik later bij mezelf na ga waarom, merk ik dat anderen duidelijk richting geven iets anders van mij vraagt. Kaders aanreiken, in plaats van als manager te coördineren of als coach de ander te helpen ontwikkelen. Het betekent mijn plek innemen als leidinggevende.
Practice what you preach
Bij School voor Coaching geloven we dat je jezelf moet blijven ont(-)wikkelen om de ander en de organisatie verder te kunnen brengen. Zo zijn we continu met elkaar in beweging, en dit vraagt telkens weer iets anders van eenieder van ons. Alleen als we daar bewust mee bezig zijn, kunnen we ook het gewenste effect op de ander en de organisatie hebben.
Een dag later ga ik met de desbetreffende collega zitten. ‘Ik wil je projectleider maken van ‘Branding & Huisstijl’, omdat je feeling hebt met wie wij zijn en wat we willen uitstralen. Ik ga je geen eindverantwoordelijke maken van ‘Website’; daar vraag ik een collega voor met meer organisatorische vaardigheden. Ik weet dat je dit graag had gewild, maar ik voel meer bij deze verdeling.’ Haar reactie: ‘Ik snap het en moet het even laten bezinken.’
Ze loopt het kantoor uit en meteen komen er allerlei gedachtes bij me op: Zo, dat was duidelijk. Te duidelijk? Te direct?
Vijf minuten later komt ze me alweer verlossen met de enthousiaste woorden: ‘Ik heb al een aantal ideeën en ik kijk ernaar uit om hier verder over na te denken!’ Er staat ineens een compleet ander persoon voor me. Iemand met blosjes op haar wangen, vurig, klaar om ergens voor te gaan. ‘Dank je,’ zegt ze.
‘Dit was wat ik nodig had – zicht op waar jullie vinden dat ik goed in ben.’
Dank aan jou! Je liet me weer inzien dat creatieve energie pas kan gaan stromen als er een kader is. Dat het ook mijn rol is om licht te schijnen op jouw kwaliteiten. En dat niet alleen richting krijgen, maar ook richting geven zó verhelderend is. Zonder kader, geen vrijheid.
