Het eindgesprek

“Natuurlijk, ik heb echt leren coachen dankzij al het oefenen, de praktische theorie en de mooie modellen, maar wat heb ik voorál ook veel over mezelf geleerd …”, aldus een deelnemer tijdens haar eindgesprek.

Het eindgesprek. Een prachtig moment van terugkijken op de afgelopen 10 maanden en alles wat er in die periode voorbij is gekomen. En ook een moment van samen de balans opmaken: en nu? De een heeft de behoefte om het geleerde de komende tijd verder te laten doorwerken en zich vooral te focussen op het maken van vlieguren. De ander staat alweer klaar om aan een vervolgtraining te beginnen, omdat alle cellen nu open lijken te staan voor meer input.

Ze kijkt me aan en ik vraag haar of er nog iets is wat ze wil onderzoeken. Ze denkt even na en zegt: “Ja, ik zou wel willen onderzoeken waarom ik in een groep toch nog vaak te onzeker ben om dingen over mezelf te delen.” Ik vraag om een voorbeeld en we praten zo even over wat er dan precies gebeurt.

Dan voel ik een impuls.

Ik stel voor om een oefening te doen om te onderzoeken waar dit vandaan komt. Dat wil ze. Eerst nodig ik ons allebei uit om onze voeten op de grond te zetten, onze ogen te sluiten en een korte ademoefening te doen om in ons lichaam te zakken. Dan vraag ik haar contact te maken met dat onzekere gevoel en waar ze het in haar lichaam waarneemt. In haar maag-/buikstreek, luidt het antwoord. Ik weet dat zij makkelijk contact maakt met haar onderbewustzijn en daarom vraag ik haar of ze terug kan gaan naar een moment van vroeger waar ze dit gevoel van herkent.

Ze beschrijft een situatie waarin ze heel jong is en haar ouders gaan scheiden. Ze voelt de lading en vooral ook hoe ze hen niet tot last wil zijn. Haar ouders betrekken haar niet bij het proces; ze heeft geen stem in deze situatie.

Dan voelt ze hoe ze uit de situatie stapt en er van een afstandje naar gaat kijken. Het raakt haar, tranen beginnen te rollen. We zijn samen even stil in haar moment van ontladen.

Dan opent ze haar ogen en keren we terug naar haar startvraag. Ze trekt zelf de parallel naar haar plek in een groep. Hoe ze eruit stapt wanneer er persoonlijke dingen gedeeld worden. Hoe ze er dan ook van een afstandje in stilte naar kijkt. Hoe ze anderen niet tot last wil zijn en tegelijkertijd het gevoel heeft niet echt betrokken te zijn of te worden. Ze vertelt het nu met wat meer lucht dan de eerste keer.

Ze koppelt het ‘oud zeer’ aan haar gedrag in het hier-en-nu en ziet hoe het haar in de weg zit. Ze verlangt ernaar deel uit te maken van de groep en ik voel hoe haar energie hierin weer begint te stromen.

Nogmaals maakt ze contact met haar plek in de betreffende groep en voelt hoe ze er nu helemaal niet uit wil stappen. Integendeel: ze heeft zin om ook haar stuk in te brengen! Haar ogen lichten op nu ze erover praat. Ineens kijkt ze ernaar uit om dit een paar dagen later te gaan oefenen wanneer de groep weer bij elkaar komt.

“Nou,” zegt ze, “dat zag ik niet helemaal aankomen nog zo in het eindgesprek!” Ik grinnik en zeg dat ik het ook niet aan had zien komen. En dat is ook zo. Hoewel ik als coach natuurlijk een bepaalde manier van werken heb, weet ik nooit precies hoe mijn gesprek (ook aan het einde van een leergang) eruit zal zien en wat er naar boven zal komen. Soms is het heel doelgericht met praktische handvatten, soms is het wat ‘therapeutisch’ met diepere lagen. Beiden zijn oké; zolang de coachee maar te allen tijde verantwoordelijkheid houdt over welke kant het gesprek op gaat.

We sluiten af met een omhelzing en ik ga mij voorbereiden op het volgende gesprek. In gedachten zeg ik tegen mijzelf: “Potverdrie, wat heb ik toch mooi werk!”

Minke Justus, coach, verdieper en trainer van de leergang Coaching voor Professionals.