Ellen Havenaar

Levensgenieter in hart en nieren, intervenieert stevig en glashelder - met een open hart. In verbinding met zichzelf en de ander.

Over Ellen

Ooit begon ik als bèta-meisje en vertrouwde ik vooral op mijn hoofd. Ik wilde mijn bèta-papa trots maken. Ondanks dat, was zelfs als zestienjarige al mijn grootste verlangen: anderen te helpen verbinden. Te verbinden met zichzelf en met elkaar, om zo meer menselijkheid en kwetsbaarheid op de werkvloer te brengen. Van boardroom tot kelder, zodat het kan stromen in organisaties. Als (team)coach doe ik dit elke dag. Dat kan alleen als ik mezelf écht liefdevol met alles in mijn binnen- en buitenwereld weet te verbinden. De rest volgt dan vanzelf.

Wat is jouw kijk op coaching?

Coachen is echt een ambacht. Ik geloof erin dat ieder mens zich ten diepste gezien wil voelen, van betekenis wil zijn en zich veilig wil weten. In groepen is dat niet anders, alleen hebben we het er dan vaak niet over. Dan kan de spanning behoorlijk oplopen, zeker als de groep nog niet vaardig is om belemmeringen met elkaar op te lossen.

Het helpt mij enorm om door een systeembril te kunnen kijken naar deze dynamiek. Dan snap ik waarom het team doet wat het doet, en weet ik wat ik als teamcoach te doen heb om ze te helpen vaardiger te worden. Vaak voelt dat overigens paradoxaal: als ik spanning ervaar is mijn eerste neiging -net als ieder mens- om ervan weg te bewegen en snel iets te willen fiksen. Maar als teamcoach heb je je eigen spanning te gebruiken als signaal.

Coachen met hart, hoofd en lijf. Hoe doe jij dat?

Voor ik begin met een sessie, zorg ik dat ik goed in mijn lijf zit. Centreren, contact maken met de aarde en mijn aandacht verbinden vanuit mijn centrum -met mijn hart en mijn hoofd- is hierbij essentieel. En vanuit daar de groep als geheel waarnemen. Hierbij mag ik werkelijk alles wat ik waarneem serieus nemen: gedachten, emoties, fysieke sensaties… alles is informatie over wat er speelt. Of het nou in een een-op-een setting of in een team is. En dan: vertrouwen op mezelf, de ander en het proces.

Favoriete quote

- Feel the fear and do it anyway -

Het vraagt moed om met spanning te werken. Om je eigen spanning te omarmen en om in lastige situaties te blijven staan. Dat is voor mij een levenslang proces, met elke dag weer nieuwe, spannende situaties en inzichten. Ook over mezelf.  Het blijven onderzoeken en elke keer een stap verder komen en ontwikkelen, vind ik inspirerend. Net als het moment vlak voor ik in een achtbaan stap. Rete-spannend, wetend dat ik niet meer terug kan. Daarna volgt de overgave en dan… de thrill. Als ik voel dat ik leef, wanneer ik er doorheen ben.

Favoriete Inspiratie

1. Edith Eger en haar boek De Keuze
   Je hebt geen invloed op wat het leven je toewerpt, maar wel hoe je ermee omgaat. Wanneer je vanuit liefde -voor jezelf en je medemens- je keuze bepaalt, is je leven zoveel rijker. Wat een geweldig mens, dat mij telkens weer inspireert en doet beseffen: je bent nooit te oud om impact te hebben op de wereld.
   
   
2. Bessel van der Kolk, auteur en zijn boek The Body Keeps the Score
   De wijsheid van ons lichaam. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ten diepste kan voelen dat mijn lijf zoveel wijsheid heeft. Wijsheid zonder de sluiers die mijn hoofd eromheen kan winden. Ik vind het razend interessant dat de wetenschap daar nu bewijs voor begint te vinden. Dat bevredigt mijn analytische bèta-brein dan weer. ;-)
   
   
3. De natuur
   In de natuur kan ik voelen dat ik onderdeel ben van iets veel groters. Iets dat zal blijven doorgaan, wat cyclisch is, puur en zonder oordeel. Daar kom ik werkelijk tot rust en laad ik op.