Hoe het Next Step Festival mij steviger op mijn voeten zette

Loop met mij mee tijdens het Next Step Festival bij het Bomencentrum in Baarn, waar SchoolvoorCoaching op 1 september 2017 haar 20-jarig jubileum vierde. Twintig jaar inspiratie en transformatie kwamen samen om een krachtig begin te maken met de volgende stap van SchoolvoorCoaching en de deelnemers. Lees waarom ik dankzij deze dag vol vertrouwen en kracht verder kan lopen op mijn olifantenpaadje.

Warme zonnestralen beschijnen het groene terrein en het glazen dak van Jardin d’Hiverre, een schitterend, bijzonder gebouw. Het thema bomen is creatief verwerkt: boomringen in het tapijt en op de wandbekleding, lampen gemaakt van grillige, knoestige boomtakken, een boomhoroscoop op het wandje bij de toiletten en ga zo maar door. 

Vol verwachting en geïnspireerd door de bijzondere locatie begin ik de dag met het welkomstwoord van Ans Tros, directeur van SchoolvoorCoaching. Zij spreekt over leiding ontvangen en afstemmen op de toekomst die zich aandient, over uit je comfort zone komen en je olifantenpaadje, het pad van heling betreden. “Dat is precies wat ik wil”, denk ik bij mezelf en besluit me echt over te geven aan de dag. 

Kleur bekennen bij Simone Sombroek

In mijn eerste tentsessie bij Simone Sombroek moet ik meteen kleur bekennen. Ze vraagt ons te gaan staan op grote vellen met in gekleurde letters geschreven woorden. Ik kies voor geel, want vindingrijk, creatief, analyserend en onafhankelijk vind ik wel bij mezelf passen. Maar groen trekt ook sterk aan me. Die kleur staat voor relatiegericht, communicerend, zorgzaam, geduldig en betrokken. De laatste jaren krijg ik die kenmerken steeds vaker als feedback. Ik weersta de verleiding om in een grote spagaat te gaan staan. Niet alleen omdat ik niet zo lenig ben, maar ook omdat ik in mijn hart goed weet dat geduldig niet echt op mij van toepassing is, ook al hebben anderen dat minder in de gaten. Mijn twijfels verdwijnen als blijkt dat geel en groen dicht bij elkaar liggen in het kleursysteem: geel vertegenwoordigt de individuele kant, groen de meer groepsgerichte.

Een vraag houdt me nog bezig: hoe kan het toch dat ik geel en groen het meest van toepassing vind op mezelf, maar me juist aangetrokken voel tot turquoise en lavendel? Waarom heb ik juist die kleuren gekozen voor de visitekaartjes van mijn bedrijf? Eén blik in Simones brochure over kleuren en alles valt op zijn plek: turquoise brengt bezieling en (lavendel)paars gaat over beschermen en vertrouwen. Hoe mooi, wat een ontdekking! De kleuren die me zo na aan het hart liggen, gaan precies over kwaliteiten waar ik in mijn ontwikkelingsproces nu sterk mee bezig ben. De voorliefde staat dus door mijn verlangen om de kwaliteiten van die kleuren te ontwikkelen. Ik moet bekennen dat ik altijd licht sceptisch ben geweest over kleurenleer. Echt verbazingwekkend dus dat het onbewuste zo kan sturen middels kleuren!

Na afloop praat ik nog even na met Simone. Ik biecht op niet zo open te staan voor handlezen. Na mijn bekentenis pakt ze mijn hand, kijkt naar mijn vingertoppen en zegt: “Ja, cirkels. Kijk maar. Kransen. Dat is daadkracht.” Een golf van bevestiging trekt door mijn lichaam. Mensen onderschatten me vaak door mijn kalme vriendelijke uiterlijk. Dan denk ik: ze moesten eens weten wat voor draak ik in me heb. Nu begrijp ik dat die daadkracht voor hen onzichtbaar is, maar voor mij duidelijk voelbaar in mijn vingertippen schuilt. Met deze mooie ontdekkingen ga ik door naar de volgende sessie. 

Professionele moed ontdekken en versterken bij Sietske Dijkstra

Op een kleed met een veelkleurig, speels patroon liggen mooi geïllustreerde ansichtkaarten. We mogen er eentje kiezen die gaat over moed in ons werk of persoonlijk leven. “De kaart,” zegt Sietske, net op het moment dat ik de kaart met de onderzeeër pak: “kan ook staan voor een gebrek aan moed.” Ik voel me haast betrapt bij de gedachte dat de onderzeeër niet alleen kan staan voor het verkennen van mijn onbewuste gevoelens en het varen van een eigen koers, maar ook voor onderduiken. We doen een opdracht waarin we vertellen over een situatie die om persoonlijke moed vroeg. Ik vertel Patricia, mijn uitwisselingsmaatje, over het verhaal van mijn meest schokkende levenservaring. Onlangs heb ik het opgeschreven en voorgelezen tijdens een schrijf- en stilteretraite. Ik aarzel of ik haar ook inhoudelijk wil vertellen over die ervaring. Maar hé, ging dit niet over moed? Dus ik doorbreek opnieuw mijn angst en verleg mijn grens door mijn ervaring ook hier te delen. 

Na een uitwisseling in de groep over het tonen van moed geniet ik buiten van een lunch met heerlijke, rijk belegde boterhammen. Ik raak in gesprek met Hans Velders, expert in lichaamsbewustwording en workshopleider op het festival. Ik vertel hem over mijn ervaringen met moed tijdens de workshop en in mijn retraite, terwijl op de achtergrond mooie klanken van gitaren en een contrabas klinken. “Misschien moet je een Nike-trui kopen met ‘Just do it’ erop.”, grapt hij. Dat is de spijker op zijn kop, want deze slogan gebruik ik steeds vaker om mezelf aan te moedigen. Grappend zeg ik dat ik maar Nike-gympjes ga aanschaffen om mijn olifantenpaadje verder af te lopen. En dan is het tijd om door te gaan naar Saron Petronilia voor een tentsessie over de overgang.

Maak van de overgang een succes door Saron Petronilia

Saron krijgt de lachers op haar hand door met veel humor herkenbare overgangsproblemen te benoemen en de aanwezige vrouwen aanspoort om lef te tonen. Maar haar betoog krijgt een serieuze ondertoon als ze aangeeft het een schandaal te vinden dat de arbeidsmarkt helemaal geen rekening houdt met het miljoen (!) werkende vrouwen, die in de overgang zijn. En ze benoemt een nog groter taboe: mannen schijnen ook overgangsverschijnselen te hebben. Maar daar willen ze echt niet van weten, want het merendeel van de mannen dat voorbij deze tent loopt, kiest ervoor om dat met de ruimst mogelijke boog te doen. Waar wij samen met Saron hartelijk om lachen. En dat lachen is belangrijk want haar sessie bevestigt mijn inzicht dat het cruciaal is om in de overgang je stress te verlagen. En wat helpt dan beter dan humor?

Einde van de middag ren ik te laat naar mijn laatste workshop, waarin ik ook zal moeten rennen...

Je next step op de rode loper

Toen ik het programma ’s ochtends bekeek, sprak het idee de dag af te sluiten op een rode loper me intuïtief meteen aan. Margot laat ons beginnen met ademhalingsoefeningen om ons lijf te voelen. Daarna gaan we eerst bewust zitten en dan in kleine stapjes bewust bewegen. Eerst zittend de voeten met aandacht bewegen, daarna heel langzaam en aandachtig opstaan en weer gaan zitten. Dan in slow motion anderhalve stap maken met aandacht voor hoe onze voeten afwikkelen en de grond raken. En dan is het zover: showtime, we mogen de rode loper op.

We moeten heen rennen en daarna terug lopen. En deze oefening heeft een zeer verhelderend leerpunt voor mij in petto. Margot signaleert direct als ik de eerste keer terugloop dat ik met x-benen loop. Dat klopt, want ik heb platvoeten. Geen excuus vindt ze en geeft me opdracht het over te doen en dan de buitenranden van mijn voeten te gebruiken en neer te zetten op de grond bij elke stap. Ik probeer het. Mijn stappen voelen krachtiger en ik voel me beter in balans. Ik krijg terug dat ik nu als een krachtige vrouw loop en de eerste keer meer als een meisje. Er valt een kwartje. Nu snap ik waarom ik vaak meisjesachtig over kom. Het is alsof ik toestemming vraag om op aarde te mogen lopen. Voor mij is nu zonneklaar dat ik op mijn olifantenpaadje lopend naar mijn bestemming mijn beide voeten stevig op de grond moet planten om vooruit te komen en anderen te overtuigen van mijn kunnen en daadkracht.

Met dit waardevolle inzicht ga ik blij en tevreden naar de borrel. Ja, deze dag is het begin geworden van een next step in mijn ontwikkeling. En dat allemaal weer dankzij SchoolvoorCoaching.

 
Chantal is eigenaar van SamsonC8 en actief als coach en trainer.
http://www.samsonc8.nl/