‘Meid, blijf gewoon bij jezelf. Volg je intuïtie!’ Dat hoorde ik vaak genoeg als ik weer eens ergens mee worstelde. “Bij jezelf blijven”. Nou, dat viel niet altijd mee kan ik je vertellen. Voor mij leek het vrijwel onmogelijk.
Voor zolang ik me kan herinneren voel ik me namelijk iets anders dan anderen. Veel gevoeliger. Terwijl anderen zorgeloos door het leven leken te fladderen, was ik een onzeker meisje dat schuchter om zich heen keek. Ik stemde me volledig af op mijn omgeving en durfde mezelf niet te zijn. Niet zo gek achteraf, want ik had geen flauw benul van wie ik werkelijk was.
Van een afstandje zag ik mezelf ploeteren
Ik was pijnlijk bewust van mezelf en alles om me heen. Daar had ik echt last van. Soms leek het alsof ik mezelf van een afstandje zag ploeteren. In contact met anderen liep ik vaak leeg, wat haast lachwekkende situaties opleverde: de dialoog veranderde na een tijdje in een ongemakkelijke monoloog. Krampachtig zocht ik dan naar woorden, terwijl ik mijn gesprekspartner schaapachtig in de ogen staarde. ‘Loser!‘ dacht ik dan over mezelf. Of vergaderen, ook een leuke: soms raakte ik de draad van het verhaal volledig kwijt, waardoor ik me uiteindelijk aan het groepsgesprek onttrok. Zat ik daar met het schaamrood op mijn kaken, mezelf onzichtbaar te wensen… Het was geen desinteresse, maar pure innerlijke chaos: er stormden teveel gedachten en gevoelens op me af. Zo doorliep ik mijn schooltijd, mijn jeugd, mijn carriere en mijn relaties. Doodvermoeiend was het. Anderen leken nergens last van te hebben. Deden lekker hun ding zonder al te veel acht te slaan op hun omgeving. Zij durfden zichzelf te laten zien. Dat benijdde ik. Ik wilde ook zo krachtig en vrij in het leven staan.
Het ontbrekende puzzelstukje
In april 2016 gingen bij mij de lichten uit. Opgebrand. Lange tijd was ik uit de running, maar achteraf ben ik dankbaar voor mijn wake-up call. Met allerlei vormen van meditatie, coaching en trainingen leerde ik mezelf voor het eerst écht kennen. Tot voor kort was ik ervan overtuigd dat mijn burn-out het gevolg was van privé-gebeurtenissen en hoge werkdruk. Dat is deels waar. Toch werd de grootste boosdoener mij vorig jaar pas duidelijk: ik heb nooit mezelf kunnen zijn. Ik leefde krampachtig vanuit mijn hoofd, binnen een geconditioneerde omgeving die mij – achteraf gezien – niet pastte. Gaf mezelf geen ruimte voor gevoel of intuitie. ‘Ik ben gewoon te gevoelig voor deze wereld,’ oordeelde ik over mezelf. Hooggevoelig blijkt nu. Wist ik veel.
1 op de 5 mensen is hooggevoelig
Hoogsensitief. Hooggevoelig. HSP. Termen die - als je het mij vraagt - te pas en te onpas worden rondgestrooid. Ik voelde me er nooit door aangesproken. Misschien omdat ik me er nooit in verdiept had. Ik ging op onderzoek uit, en wat blijkt? Ongeveer 1 op de 5 mensen is hooggevoelig of een hoogsensitief persoon (HSP). Het is geen angstaanjagende stoornis, waarvoor je hard moet wegrennen. Het is een persoonlijkheidskenmerk: je hebt het niet. Je bent het. Hooggevoelige mensen hebben in feite geen filter, zoals niet-HSP’ers wel hebben. Ze staan (onbewust) extra open voor prikkels en indrukken, waardoor ze het leven, gebeurtenissen en situaties intenser ervaren. Ja, dat heeft ook voordelen! Zo kan ik enórm genieten van dingen en een diepgaande connectie voelen met anderen. Maar inmiddels weet ik ook dat zolang je je hooggevoeligheid (nog) niet herkent en beheerst, het verdomd lastig is om bij jezelf te blijven. Gevolg: je raakt chronisch overprikkeld en extra vatbaar voor een burn-out. Dat heb ik geweten.
Er ging een wereld voor me open
Tijdens en na mijn herstel trok ik alles uit de kast op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik kwam in contact met Ans Tros, de oprichter van de School voor Coaching. Tot mijn verbazing vertelde zij dat er gewoon technieken bestaan voor HSP-ers om in hun eigen energie te blijven. Je kunt hooggevoeligheid zelfs omzetten tot een krachtig instrument. Halleluja! En dus startte ik in mei 2018 een opleiding bij de School voor Coaching, gebaseerd op de psychologie van ReflAction. Er ging een wereld voor me open. Ik kwam erachter dat ik projecties en gevoelens van anderen overnam. Ik zoog ze op als een spons, als het ware. En nam ze vervolgens voor waar aan. Geen wonder dat ik worstelde met mezelf. Er zat teveel ruis van anderen in mijn koppie.
‘Dit is helemaal niet van mij!’
Mijn grootste AHA-moment was de oefening “Is dit van mij?”. Ik leerde in te tunen op mezelf en de vraag te stellen: “Is dit gevoel of deze gedachte van mij”? Vaak bleken het projecties of overgenomen lasten van anderen te zijn, die mij belemmerden in mijn doen en laten. Met een energetische techniek stuurde ik ze retour afzender. “Lekker zweverig”, zul je misschien denken. Eerlijk gezegd was ik ook sceptisch. Hoewel ik interesse had in spiritualiteit, leek dit echt een ver-van-mijn-bed-show. Toch kon ik er niet omheen: ter plekke voelde ik dat er een enorme last van me afviel. Een soort grote schoonmaak, waarbij ik steeds meer bij mezelf kwam.
En nu?
Dat ik hoogsensitief blijk te zijn, is een enorme opluchting. Ik ben eindelijk mezelf aan het worden. Klinkt een beetje gek, niet? Toch is het zo. Ik begrijp mezelf stukken beter en ontmoet steeds meer gelijkgestemden met wie ik écht klik. Ook maak ik andere keuzes: sinds vorig jaar geniet ik enorm van het ondernemerschap, omdat ik nu vanuit mijn eigen visie en kracht kan werken. Het is niet zo dat ik ineens alle wijsheid in pacht heb. Integendeel. Ik zie het leven als één grote ontdekkingsreis: leren, ontwikkelen, vallen en weer opstaan.
Geschreven door:
Manon de Jong
Innermissie
Wil je ook de technieken leren waar Manon het over heeft? Kijk eens naar onze Training ReflAction.
