1 september 2017: School voor Coaching bestaat 20 jaar. Door mijn eigen next step was het vooral hard werken afgelopen jaar en de inspiratie er een beetje bij ingeschoten. Hoog tijd dus voor een dag als deze. Ik kijk uit naar een dag met mijn collega, vol met ontmoeting, ontspanning en een weerzien met Marc en Ans. Maar mijn ‘olifantenpaadje’, dat kende ik inmiddels wel, dacht ik.
Via de mail worden we klaargestoomd voor de grote dag. Alles is tot in de puntjes geregeld. Het programma met plattegrond van het festivalterrein roept associaties op met Lowlands, grap ik tegen mijn collega. Maar ook: wow.
Het terrein ziet er dan ook zeer uitnodigend uit, mede door een stralend zonnetje. Bomen te over en als je er nog iets van op wil steken, kan dat ook. Heb jij ooit geweten dat er een bomenhoroscoop was? Ik bleek tot de ‘Es-familie’ te behoren; intelligent en eerzuchtig, optimistisch, kan slecht kritiek verdragen. Hmm…
De dag begint met een workshop over dromen van Akke-Jeanne Klerk. ‘Dromen als wegwijzer in je dagelijkse leven’. Zij leert ons, met beide benen op de grond, dat dromen vaak emoties bevatten die gedurende de dag niet volledig gevoeld of verwerkt zijn. Dromen willen je iets duidelijk maken. Het behandelen van de ‘universele thema’s’ over wat we meemaken in onze dromen, zorgt voor herkenning en hilariteit. Ik neem me voor vaker gebruik te maken van deze onderbewuste richtingaanwijzer.
Als in een snoepwinkel hoppen we van tent naar tent, tussendoor plaatsnemend op een van de vele zitjes. Samen met Wilma van Tuyl lopen we ons ‘olifantenpaadje’. Ik vind het mooi en geniet van het hoge theatergehalte, maar ben toch even stil als ik mijn advies ontvang (‘speel in het hier en nu’) van de ‘Indiase goeroe’. Knap gedaan. De uitgebreide en gezonde lunch past volledig in het plaatje, bijgestaan door fijne livemuziek. Na de lunch waaiert iedereen weer uit naar de volgende workshop.
In de tent bij Margreet Oostenbrink oefenen we de verschillende petten van een leidinggevende. Misschien komt het door het ontbreken van een coachachtergrond of de lunch die ik net heb gehad, maar ik laat mijn beurt om te oefenen even voorbijgaan
Ik was het even vergeten, maar leren is van elke dag en ligt voor het oprapen. Leren van spontane gesprekken, toevallige ontmoetingen, nieuwe inzichten en onontgonnen terreinen. Mijn kwartje valt in de laatste tent, bij Gloria van Ewijk. Fantastisch mens, nog grotere inspirator. Klein van stuk maar groot van impact. In een notendop vertelt ze haar leven en hoe ze bereid is haar inzichten door te geven. Ze brengt ons van de comfortzone naar de leerzone en, als het je niet snel genoeg gaat, komt ze je op verzoek een duwtje geven naar de paniekzone. Oefenen in tweetallen en bij het laatste gesprek spreek ik mijn behoefte uit (meer rust!), en hoe ik denk dat te bereiken. Een blik van herkenning bij mijn gesprekspartner en daar is de doorbraak. We blijken exact dezelfde behoefte te delen, adviezen vliegen over en weer.
En daar, aan het eind van de dag, kwam ‘ie dan aanlopen, vanuit het bos: mijn eigen roze olifant. Bedankt, www.schoolvoorcoaching.nl
Marieke Uitentuis
HR-advies | Gastdocent | Tekstadvies
.jpg?w=355&sh=e305b)
