En daar lig je dan: te beroerd om je ook maar om te draaien, bijna 40 graden koorts, hoofdpijn, zwak, ziek en misselijk. DE GRIEP. Bah!
Ik weet niet of je je hier in herkend hebt de laatste weken, maar ik heb mijn zelfbeeld van iemand die nooit ziek was behoorlijk moeten aanpassen. Lessen in nederigheid. De laag rotzooi in het huis groeit exponentieel, de kinderen lopen rond met een coupe tokkie in een tenue dat op de kermis niet op zou vallen, werkafspraken moeten verzet en vullen de ‘to do’ lijst aan tot ongekende lengte, kortom; de rotzooi extern blijkt een leuke spiegel van de rotzooi intern. Zo binnen zo buiten zeggen we dan. En ik weet niet hoe jij hier gewoonlijk mee omgaat, maar als doorgewinterde controlefreak houd ik niet van rotzooi. Ik hou van de illusie van controle wanneer alles volgens afspraak en planning op rolletjes verloopt. Van de illusie van controle die orde met zich meebrengt. Van de illusie van controle dat het leven zo gaat als ik me bedacht had of gewenst had. En van de illusie van controle dat avontuur leuk en welkom is, als het een leuk avontuur is. En dat is ziek zijn niet.
Als een beoefenend fenomenoloog heb ik geprobeerd deze controle reality-check en vooral mijn reactie daarop te aanschouwen. Mijn hoop was dat ik de door-de-griep-veroorzaakte chaos en verlies van controle zou kunnen accepteren. De innerlijke reis ging van ‘verzet’ naar ‘hopeloos verzet’, naar ‘toelaten van dit verzet’. Ik ben gekomen tot ‘ik ben ziek en ik verzet me hiertegen’, nog niet tot ‘ik accepteer dat ik ziek ben’. Laten we hopen dat de cosmos dat nederig genoeg vindt en niet vindt dat er nog meer lessen in nederigheid nodig zijn voor mij of voor u, lieve lezer: gezondheid!
Jobbeke de Jong - Opleider en senior coach bij SchoolvoorCoaching
