Training Transformaties Begeleiden: Camino voor de ziel
- Blog van oud-deelnemer Marjon Moed
Tijdens het volgen van de Training Transformaties Begeleiden heb ik vaak moeten terugdenken aan de Camino die ik afgelopen april en mei liep. Een voetreis van 1000 km naar Santiago de Compostella. Een reis waar ik veel levenslessen leerde. Een reis die ik alleen begon, maar waar ik onderweg veel mensen tegenkwam, soms een tijdje met ze opliep, soms maar één keer in het voorbijgaan heb gezien.
Een reis waar ik op zoveel manieren iets leerde en heb ervaren.
Soms door de dingen eens goed door te denken, en daar ook echt de tijd voor te nemen, te parkeren en het er later weer eens bij te pakken.
Soms leerde mijn lijf me dat ik moest stoppen, rustiger aan moest doen of dat ik ondanks de pijn van de blaren toch nog best een stukje verder kon lopen.
Soms leerde ik door tranen en mooie muziek te communiceren wat ik met woorden niet kon zeggen. Soms lagen er boodschappen verscholen in het ruisen van de bomen, het zingen van de vogels, of teksten die door voorbijgangers waren opgekalkt op de muur.
Soms keek ik vol trots boven op een bergtop terug op weg die ik al had afgelegd
Ik leerde dat door te delen en van alles voor iedereen genoeg is.
Ik leerde dat er altijd iemand is die wil luisteren of beluisterd wil worden, en dat je elkaar daar niet voor hoeft te kennen. Dat je voor elkaar mag zorgen en met elkaar mag oplopen, maar ook altijd weer je eigen weg mag vervolgen. Dat wanneer je zonder oordeel bent, het niet uitmaakt hoeveel je van elkaar verschilt. En soms vertelde mijn intuïtie me zomaar uit het niets een tweede ‘café con leche’ te bestellen in een cafeetje omdat – zo bleek later- iemand aanschoof die precies op dat moment een wijze les voor mij in petto had. (Ik heb diegene daarna nooit meer gezien.)
En zo was deze hele Training Transformaties Begeleiden eigenlijk ook, een Camino voor de ziel.
Zes pelgrims die samen op reis gingen, en hun hele hebben en houwen (lees, lichaam, ziel en geest) meenamen. Samen liepen we als een ware ‘Camino’ stap voor stap door het model van waarnemen, reflecteren en handelen heen. De ene keer met een concrete vraag, de andere keer met een algemene nieuwsgierigheid naar onszelf. Gaandeweg ontdekten we welke vragen, overtuigingen, beelden, stenen en diamanten we met ons meedragen.
Door te denken, te voelen, te ervaren, dingen vanuit verschillende posities te bekijken en gewoonweg tijd te nemen om te ‘zijn’ werd zichtbaar wat zichtbaar moest worden. Soms waren er momenten van grote klaarheid, soms momenten waarbij je bijna letterlijk met je voeten aan de grond genageld stond. Maar altijd was er iemand om te luisteren, en altijd was er de vrijheid om te pauzeren of weer door te lopen.
Met onze persoonlijke leerdoelen als eindpunt en het belangrijke inzicht dat -net als op de Camino- de weg zelf je bestemming is. De inzichten van vandaag kunnen anders zijn dan die van morgen. En jouw antwoorden zijn niet die van de ander.
Deze training was ook een soort APK. Waarbij je soms van tevoren al lijkt te weten waar het rammelt en soms verborgen gebreken tegenkomt, die wellicht wat meer tijd en energie kosten, maar met de nodige TLC (tender, love and care) ervoor zorgen dat je uiteindelijk weer wat soepeler door het leven beweegt.
En met inzichten die soms uit onverwachte hoek komen. Soms door heel erg in te zoomen op jezelf of de ander, en soms door juist even helemaal boven op die berg te gaan staan en alles in het grotere plaatje te zien.
En je grootste angsten juist niet uit de weg gaan, maar in alle veiligheid en liefde er laten zijn.
Als een soort ballonnetjes die je niet meer al watertrappelend onder water hoeft te drukken met het risico dat ze in je gezicht klappen wanneer je je kracht verliest, maar door alles zichtbaar om je heen te laten drijven. Zodat je zelf -op jouw tijd- de beslissing kunt maken wanneer het tijd is dat ze het water verlaten.
Een training waarbij je letterlijk voelt dat alles met elkaar verbonden is. Je heden, verleden en toekomst. Je lijf, je gedachtes, je emoties en je intuïtie, je angsten en automatismen. Waarbij je voelt dat wanneer je alles er laat zijn, dat enorm veel inzicht geeft en vrijheid om (nieuwe) keuzes te maken.
En dit alles in de wetenschap dat jij nooit de rugzak van de ander hoeft te dragen, maar jezelf en de ander wel mag uitnodigen om telkens opnieuw te ontdekken wat er in die rugzak zit, te bevragen wie dat erin heeft gestopt en of de inhoud ervan nog dienend is.
Deze training was minstens net zo waardevol als het lopen van een fysieke Camino.
En het mooie is: binnen het model uit de training kan je deze Camino op elk gewenst moment nog eens lopen, of iemand anders uitnodigen om hem te gaan lopen. Ongeacht welke vraag of welk thema er speelt.
Of je ooit aankomt op je eindbestemming is eigenlijk niet zo interessant. Het gaat erom dat je jezelf telkens opnieuw mag ontdekken en ontladen en daarmee de vrijheid hebt om elke dag opnieuw te kunnen kiezen hoe je je weg wilt vervolgen.
Voor alle mensen thuis en onderweg: Buen Camino!
- - -
Marjon Moed is oud-deelnemer van de Training Transformaties Begeleiden.
Marjon is daarnaast ook theatermaker. Meer over haar werk vind je hier.
